ساعت دقیق و عجیب لحظه تحویل سال 1395

ساعت تحویل سال 1395

هر چه به تمام شدن سال جاری نزدیک می شویم بیشتر به برنامه های سال آینده ای که پیش رو داریم فکر می کنیم حتی به لحظه تحویل سال که مشتاقیم بدانیم لحظه تحویل سال چه روز و ساعتی است؟

با ما همراه باشید لحظه تحویل سال 95 را به همراه توضیحاتی از منشآ و پیدایش نوروز بخوانید.

بر اساس اعلام مرکز ژئوفیزیک دانشگاه تهران، لحظه تحویل سال 1395 هجری شمسی به ساعت رسمی ایران، ساعت بسیار زیبا و عجیبی می باشد؛ زمان دقیق برابر است با ساعت 8 و 8 دقیقه و 8 ثانیه (ساعت هشت و هشت دقیقه و هشت ثانیه صبح) روز یکشنبه 1 فروردین 1395 هجری شمسی می باشد.

به وقت ساعت جهانی لحظه تحویل سال 1395 ساعت 4 و 32 دقیقه و 22 ثانیه بامداد و در لس آنجلس ساعت 7 و 8 دقیقه عصر است.

روز اول فروردین و تحویل سال برابر با 20 مارس 2016 میلادی و 10 جمادی الثانی 1437 هجری قمری بوده و از طرفی سال 95 مطابق با سال 14095 اهورایی ، 7038 میترایی آریایی، 5776/77 عبری، 6766/67 آشوری، 3754 زرتشتی، 2575 هخامنشی (شاهنشاهی)، 2016/17 میلادی و 1437/38 هجری قمری می باشد.
همچنین سال 95 کبیسه است.

------------------------------------------

نوروز

نوروز اولین روز سال خورشیدی ایرانی برابر با اول فروردین ماه، جشن آغاز سال نوی ایرانی و یکی از کهن ترین جشن های به جا مانده از دوران ایران باستان است. خاستگاه نوروز در ایران باستان است و هنوز هم مردم مناطق مختلف ایران، نوروز را جشن می گیرند. نوروز در ایران و افغانستان آغاز سال نو محسوب می شود و در برخی دیگر از کشورها تعطیل رسمی است.

 پیدایش نوروز
منشأ و زمان پیدایش نوروز، به درستی معلوم نیست. برپایه برخی افسانه ها 3000 سال پیش در چنین روزی جمشید از کاخ خود در جنوب دریاچه ارومیه (منطقه حسنلوی امروزی) بیرون آمد و شدیدا تحت تاثیر آفتاب درخشان و تازگی و طراوت محیط قرار گرفت و آن روز را نوروز نامید و تصمیم گرفت پس از آن ،هر سال در چنین روزی آیین های ویژه ی برگزار شود.

در شاهنامه درباره ریشه نوروز چنین آمده است که جمشید در حال گذشتن از آذربایجان، دستور داد تا در آنجا برای او تختی بگذارند و خودش با تاجی زرین بر روی تخت نشست. با رسیدن نور خورشید به تاج زرین او، جهان نورانی شد و مردم شادمانی کردند و آن روز را روز نو نامیدند.

 نوروز پیش از اسلام
اما کوروش کبیر نخستین پادشاهی بود که به نوروز رسمیت داد. او در سال 534 پیش از میلاد دستور داد ترفیع نظامیان،سان دیدن از سربازان، عفو مجرمان، پاکسازی محیط زیست در این روزها باشد. البته 4 سال پیشتر هم ،یعنی در 538 پیش از میلاد، کوروش پیش از فتح بابل نوروز را در آنجا جشن گرفته بود. در زمان اشکانیان و ساسانیان نیز نوروز گرامی داشته می شد. در این دوران، جشن های گوناگونی در طول یک سال برگزار می شد که مهمترین آنها نوروز و مهرگان بود.

 برگزاری جشن نوروز در دوران ساسانیان دست کم شش روز طول می کشید و به دو دوره نوروز کوچک و نوروز بزرگ تقسیم می شد. نوروز کوچک یا نوروز عامه به مدت پنج روز، از یکم تا پنجم فروردین برگزار و روز ششم فروردین (خردادروز)، جشن نوروز بزرگ یا نوروز خاصه برپا می شد. در هر یک از روزهای "نوروز عام"، طبقه ای از طبقات مردم (دهقانان، روحانیان، سپاهیان ،پیشه وران و اشراف) به دیدار شاه می آمدند و شاه به سخنانشان گوش می داد و برای حل مشکلات آنها دستور صادر می کرد. در روز ششم،شاه حق طبقات گوناگون مردم را ادا کرده بود و در این روز، تنها نزدیکان شاه به حضور وی می آمدند.

 در دوران ساسانیان، 25 روز پیش از آغاز بهار، در 12 ستون که از خشت خام برپا می کردند، انواع حبوبات و غلات (برنج، گندم، جو، نخود، ارزن و لوبیا) را می کاشتند و تا روز شانزدهم فروردین آنها را جمع نمی کردند چون معتقد بودند که هر کدام از این گیاهان که بارورتر شود، در آن سال محصول بهتری خواهد داد. در این دوران همچنین متداول بود که در بامداد نوروز، مردم به یکدیگر آب بپاشند. از زمان هرمز اول مرسوم شد که مردم در شب نوروز آتش روشن کنند. همچنین از زمان هرمز دوم، رسم دادن سکه در نوروز به عنوان عیدی متداول شد.

برگزاری جشن نوروز در دوران ساسانیان دست کم شش روز طول می کشید

نوروز پس از اسلام
در دوران سلجوقیان، به دستور جلال الدین ملکشاه سلجوقی تعدادی از ستاره شناسان ایرانی از جمله خیام برای بهترسازی گاهشمار ایرانی گرد هم آمدند. این گروه، نوروز را در یکم بهار (ورود آفتاب به برج حمل) قرار دادند و جایگاه آن را ثابت نمودند. بر اساس این گاهشماری که به تقویم جلالی معروف شد، برای ثابت ماندن نوروز در آغاز بهار، مقرر شد که حدوداً هر چهار سال یک بار (گاهی هر پنج سال یک بار)، تعداد روزهای سال را به جای 365 روز برابر با 366 روز در نظر بگیرند.این گاهشماری از سال 392 هجری آغاز شد.

 در اسلام و بویژهٔ آیین تشیع به نوروز به عنوان روزی خجسته نگاه شده و بر گرامی داشتن آن تأکید شده است. از دیدگاه شیعه نوروز روز ظهور امام زمان است. در حدیثی از امام صادق(ع) آمده است:"روز نوروز همان روزی است که خداوند در آن از بندگانش پیمان گرفت که او را پرستش کنند و هیچ چیزی را شریک او ندانند و این که به پیامبران و اولیایش ایمان بیاورند و آن نخستین روزی است که خورشید در آن طلوع کرده، و بادهای باردار کننده در آن وزیده است و گل ها و شکوفه های زمین آفریده شده است و آن روزیست که کشتی نوح (ع) به کوه جودی قرار گرفت و آن روزی است که در آن قومی که از ترس مرگ از خانه های خود بیرون آمدند و آنها هزارها نفر بودند پس خداوند آنها را بمیراند و سپس آنها را در این روز زنده کرد.

 آن روزیست که جبرئیل بر پیامبر (ص) فرود آمد و آن همان روزیست که ابراهیم(ع) بتهای قوم خود را شکست و آن همان روزیست که پیغمبر خدا، امیرالمومنین علی(ع) را بر دوش خود سوار کرد تا بتهای قریش را از بالای خانه خدا به پائین انداخت و آنها را خرد کرد..."
جغرافیای نوروز با نام نوروز یا مشابه آن، سراسر خاورمیانه، بالکان، قزاقستان، تاتارستان، در آسیای میانه چین غربی (ترکستان چین)، سودان، زنگبار، در آسیای کوچک سراسر قفقاز تا آستراخان و نیز آمریکای شمالی، هند، پاکستان، بنگلادش، بوتان، نپال و تبت را شامل می شود.

 آیین های نوروز
خانه تکانی: از چند روز مانده به پایان سال آغاز می شد و تمام خانه و وسایل آن گردگیری، شستشو و تمیز می شد چون معتقدند ارواح مردگان در روز نخست فروردین به خانه هایشان باز می گردند و اگر اجاق روشن، خانه پاک و آراسته بود شاد می شدند و برای آنها دعا می کردند ولی اگر کثیف و ناپاک بود یا هفت سین نداشت آن خانه را نفرین می کردند و تا سال بعد ناراحت بودند.

 حاجی فیروز: از مشهورترین پیک های نوروزی است که با لباس ویژه خود یعنی پیراهن و شلوار قرمز، گیوه نوک تیز و منگوله دار و صورت سیاه شده، فرا رسیدن نوروز را نوید می دهد. حاجی فیروز نماد استطوره سیاوش است. چهره سیاهش نشانه بازگشت او از جهان مردگان، لباس سرخش نماد خون سرخ سیاوش و شادی او هم به خاطر حیات دوباره سیاوش است.

سکه در سفره هفت سین نماد برکت، روزی و ثروت است

هفت سین: محتویات سفره هفت سین امروزه هر کدام معنی نمادین ویژه خود را دارند: «سمنو»که از جوانه های تازه گندم است، نشانه قدرت است و مبارزه. «سنجد» مفهوم عشق و محبت و همچنین زایش را می رساند. «سکه» نماد برکت و روزی و ثروت است. سیب میوه ای بهشتی و نشانه زیبایی و تندرستی است. «سیر» مفهوم دست نگهداشتن از ظلم و تجاوز به حقوق دیگران را می رساند. «سرکه» هم نماد رضا و تسلیم است. «تخم مرغ رنگی» نشان نطفه و نژاد و «آینه »مظهر پاکی و شفافیت است. «سپند »یا اسپند هم برای دور شدن بیماری و سلامتی است.

سیزده بدر: ایرانیان باستان سیزدهم هر ماه خورشیدی را "تیر روز" نامیده و متعلق به فرشته تیر یا "تیشتر" (الهه باران) می دانستند. آنها پس از 12 روز جشن و شادی به یاد 12 ماه سال، روز سیزدهم نورزو را به باغ و صحرا و مناطق خارج از شهر رفته شادی می کردند و سبزه های خود را به نشانه سبزی، شادابی و برکت به آب روان سپرده و نوروز را به پایان می رساندند. بنابراین اعتقاد به نحسی این روز هیچ جایگاهی در فرهنگ کهن ایرانی ندارد و عده ای آن را به فرهنگ اعراب جاهلی نسبت می دهند. چون در بین بسیاری از اقوام این اعتقاد خرافی که برخی اعداد را نحس می دانند، وجود دارد و اعراب جاهلی هم پیش از اسلام عدد 13 را نحس می دانسته اند. از کارهای رایج در این جشن،گره زدن سبزه و گفتن دروغ سیزده است.

سبزه گره زدن:مشی و مشیانه (آدم و حوا از نظر ایرانیان)د ر روز سیزدهم فروردین زندگی خود را آغاز کردند و پایه ازدواج خود را با گره زدن شاخه بنیاد نهادند. از همین رو این کار به یکی از سنت های کهن سیزدهمین روز نوروز تبدیل شده است.